Ἁγίες Σοφία, Πίστη, Ἐλπίδα καὶ Ἀγάπη (17 Σεπτεμβρίου)

ζησαν ὅταν αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων ἦταν ὁ Ἀνδριανός.
Ὅταν ἡ τίμια καί ἐνάρετη Σοφία χήρεψε, πῆγε μαζί μέ τίς κόρες της στήν Ρώμη. Ἐκεῖ ὁ αὐτοκράτορας πληροφορήθηκε ὅτι οἱ τέσσερις γυναῖκες ἦταν χριστιανές καί διέταξε νά τίς συλλάβουν. Ἀφοῦ χώρισε τήν μητέρα ἀπό τά παιδιά της, ζήτησε νά παρουσιασθεῖ μπροστά του ἡ δωδεκάχρονη Πίστη. Μέ δελεαστικούς λόγους ὁ Ἀνδριανός προσπάθησε νά πείσει τήν Πίστη νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό, ἀλλά ἀντιμετώπισε τό ἄκαμπτο φρόνημα τῆς νεαρῆς. Τότε ὁ σκληρός ἡγεμόνας διέταξε τόν ἀποκεφαλισμό της.
Τό ἴδιο σθένος μέ τήν Πίστη ἐπέδειξαν καί οἱ ἀδελφές της, ἡ δεκάχρονη Ἐλπίδα καί ἡ ἐννιάχρονη Ἀγάπη. Ὁ σκληρός Ἀνδριανός δέ δίστασε νά διατάξει τούς δήμιούς του νά ἀποκεφαλίσουν καί τά ἄλλα δυό κορίτσια.
Περήφανη γιά τά παιδιά της ἡ Σοφία, ἐνταφίασε μέ τιμές τίς κόρες της καί παρέμεινε γιά τρεῖς μέρες στούς τάφους τους, παρακαλώντας τόν Θεό νά τήν πάρει κοντά του. Ὁ Θεός ἄκουσε τήν προσευχή της καί ἡ Σοφία παρέδωσε τό πνεῦμά της δίπλα στούς τάφους τῶν παιδιῶν της.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Σοφίᾳ ἐκθρέψασα, κατά τήν κλῆσιν σεμνή, τάς τρεῖς θυγατέρας σου, ταύτας προσάγεις Χριστῷ, ἀθλήσεως σκάμμασιν· ὅθεν τῆς ἄνω δόξης, σύν αὐταῖς κοινωνοῦσα, πρέσβευε τῷ Σωτῆρι, καλλιμάρτυς Σοφία, δοῦναι τοῖς σέ τιμῶσι, χάριν καί ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ὡς ἐλαία κατάκαρπος ἀνεβλάστησας, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Κυρίου Σοφία Μάρτυς σεμνή, καί προσήγαγες Χριστῷ καρπόν ἡδύτατον, τούς τῆς νηδύος σου βλαστούς, δι’ ἀγώνων ἱερῶν, Ἀγάπην τε καί Ἐλπίδα, καί τήν θεόφρονα Πίστιν· μεθ’ ὧν δυσώπει ὑπέρ πάντων ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορός Ἀγγελικός.
Σοφίας τῆς σεμνῆς, ἱερώτατοι κλάδοι, ἡ Πίστις καί Ἐλπίς, καί Ἀγάπη δειχθεῖσαι, σοφίαν ἀπεμώραναν, τῶν Ἑλλήνων ἐν χάριτι, καί ἀθλήσασαι, καί νικηφόροι φανεῖσαι, στέφος ἄφθαρτον, παρά τοῦ πάντων Δεσπότου, Χριστοῦ ἀνεδήσαντο.

Μεγαλυνάριον.
Μήτηρ ἐπί τέκνοις Δαβιτικῶς, ὤφθης τερπομένη, ὦ Σοφία πανευκλεής· σύ γάρ τῇ Τριάδι, τάς τρεῖς σου θυγατέρας, ὥσπερ γυνή ἀνδρεία, ἄθλοις προσήγαγες.

Ἁγία Ἀγαθόκλεια (17 Σεπτεμβρίου)

έ τήν μεγάλη της ὑπομονή στό μαρτύριο, στόλισε καί αὐτή τούς πρώτους αἰῶνες τοῦ χριστιανισμοῦ.
Ἂν καί ἀπό τή γέννησή της δούλα, ἔλαμψε διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐλεύθερη στήν ψυχή. Ὁ κύριος της, πού ὀνομαζόταν Νικόλαος, εἶχε γίνει χριστιανός καί φερόταν πρός τήν Ἀγαθόκλεια μέ πολλή φιλανθρωπία καί ἀγαθότητα. Ἀλλά ἡ κυρία της, Παυλίνα, γυναίκα σκληρόκαρδη, ἐπέμενε στήν εἰδωλολατρία. Καί ὅπως ἦταν θυμώδης καί μέθυσος βασάνιζε πολλές φορές τήν Ἀγαθόκλεια καί προσπαθοῦσε μέ πεῖσμα νά τήν ἐπαναφέρει στή θρησκεία τῶν εἰδώλων.
Ἐπί ὀκτώ χρόνια ἔτσι, ἡ ταλαίπωρη καί συγχρόνως μακάρια δούλα, ὑπέφερε καθημερινή ζωή μαρτυρίου. Τήν ἔβριζε, τήν χτυποῦσε, κένταγε μέ πιρούνια τό σῶμα της καί τήν πλήγωνε μέ ἀλύπητο μαστίγωμα. Καί ἐπειδή ὅλα αὐτά δέν νικοῦσαν τήν γνώμη τῆς εὐσεβέστατης χριστιανῆς, κάποια μέρα, ἄναψε φωτιά καί τήν ἔσπρωξε μέσα σ’ αὐτή.
Ἔτσι ἡ Ἀγαθόκλεια λυτρώθηκε ἀπό τήν ἀσεβή καί κακούργα εἰδωλολάτρισσα κυρία της, καί ἀπεδήμησε στά μακάρια καί ἐλεύθερα σκηνώματα τῶν δικαίων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Ἀναστάσιος ὁ Θαυματουργός ὁ ἐν Κύπρῳ (17 Σεπτεμβρίου)

ό ὄνομά του κατέχει ξεχωριστή θέση στίς καρδιές τῶν χριστιανῶν τῆς μαρτυρικής Μεγαλονήσου.
Τά πολλά καί διάφορα θαύματά του ἀναφέρονται ἀπ’ ὅλους μέ βαθύ σεβασμό.
Γιά τήν ζωή του ὅμως λίγα, πολύ λίγα, γνωρίζουμε. Ἀπό τήν φυλλάδα του μανθάνουμε, πώς ἔζησε στά χρόνια τῶν Κομνηνῶν τόν 12ο αἰώνα.
Ἐπίσης ὅτι ἦταν καί αὐτός ἕνας ἀπό τούς ὀρθοδόξους Ἕλληνες πού ὑπηρετοῦσαν ὡς μισθοφόροι στή Γερμανία καί ἔλαβαν μέρος στήν δεύτερη σταυροφορία, πού κίνησε ἀπό τήν Δύση, γιά νά ἐλευθερώσει δῆθεν τούς Ἁγίους Τόπους ἀπό τά χέρια τῶν μουσουλμάνων.
Σάν τέλειωσε ἡ ἐκστρατεία, τριακόσιοι ἀπό αὐτούς ἀποσύρθηκαν στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη.
Πόθος καί παλμός καί ἀγώνας τους ἕνας: Νά ἀφιερωθοῦν στόν Θεό.
Γι’ αὐτό ζητοῦσαν κάποιο μέρος μακριά ἀπό τόν θόρυβο τοῦ κόσμου μέ τούς ποικίλους πειρασμούς καί τίς τόσες παγίδες τοῦ Σατανᾶ, γιά νά περάσουν τή ζωή τους ἥσυχα μέ τήν καρδιά καί τή σκέψη δοσμένα στόν Θεό.
Στόν τόπο ὅμως ἐκεῖνο ὁ πόθος τους ὁ ἱερός συνήντησε ἐμπόδιο ἀπροσπέλαστο τόν παράλογο θρησκευτικό φανατισμό τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖοι καθημερινά δημιουργοῦσαν πολλά ἐπεισόδια καί ταλαιπωρίες στούς ὀρθοδόξους πού βρίσκονταν ἐκεῖ. Ἡ συνεχής αὐτή δοκιμασία καί δίκαιη ἀγανάκτηση, πού πλημμύριζε τίς καρδιές τους γιά τήν βάναυση καί ἀδικαιολόγητη τούτη συμπεριφορά τους εἰς βάρος ἀδελφῶν χριστιανῶν, συμπεριφορά πού ἐκδηλωνόταν στό ὄνομα τοῦ Διδασκάλου τῆς ἀγάπης, τούς ἀνάγκασε νά σηκωθοῦν νά φύγουν. Μιά μέρα συγκεντρώθηκαν ὅλοι μαζί στήν παραλία.
Ἐκεῖ βρῆκαν ἕνα πλοῖο, καί ἐπιβιβάστηκαν σ’ αὐτό μέ σκοπό τήν ἐπιστροφή στήν πατρίδα τους. Δυνατή ὅμως τρικυμία, καί ἴσως καί ναυάγιο, τούς ἔφερε στά δυτικά παράλια τῆς Κύπρου, στήν περιοχή τῆς Πάφου.
Ἀπό ἐκεῖ, ἀφοῦ χωρίστηκαν σέ ὁμάδες, διασκορπίσθηκαν σ’ ὅλο τό νησί καί ἐγκαταστάθηκαν μόνιμα σ’ αὐτό.

Ἐδῶ παρέμειναν καί ἀσκήτεψαν σέ διάφορα μέρη.
Μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ πού τήν εἶχαν χάρη στή μεγάλη τους πίστη, προώδευσαν πολύ στήν ἀρετή καί ἀξιώθηκαν νά κάμνουν καί θαύματα. Νά θεραπεύουν δηλαδή ὅλων τῶν εἰδῶν τίς ἀρρώστιες ὄχι μονάχα ὅσο καιρό ἦσαν στήν ζωή, ἄλλα καί ὕστερα ἀπό τόν θάνατό τους. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς τούς τριακόσιους ἀγωνιστές τοῦ καλοῦ καί ἐργάτης τῆς ἀρετῆς ὑπῆρξε καί ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος.
Μετά τόν ἀποχωρισμό του ἀπό τούς ἄλλους, ὁ μακάριος αὐτός ἀθλητής προχώρησε καί πῆγε καί κατοίκησε κοντά στήν Περιστερωνοπηγή τῆς Ἀμμοχώστου, ὅπου γρήγορα διακρίθηκε γιά τήν εὐσέβεια καί τήν ἁγιότητά του. Κάτω ἀπό τήν ὁμώνυμη Ἐκκλησία του ὑπάρχει καί σήμερα ἕνας ὑπόγειος χῶρος, ἕνα σπήλαιο, στό ὁποῖο συνήθως καταβαίνουν οἱ ἄρρωστοι, γιά νά βροῦν τήν θεραπεία τους.
Στόν χῶρο αὐτό διέμενε ὁ Ἅγιος. Ὑπό τήν γῆν. «Ἐν ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς». Μήπως τήν εὐλάβεια καί τήν ὅλη ἀρετή τῶν χριστιανῶν τῶν χρόνων αὐτῶν θά πρέπει νά τήν ἀναζητήσουμε καί σέ τοῦτο τόν παράγοντα; Ὅσο καιρό ἡ Ἐκκλησία διωκόμενη ζοῦσε κάτω ἀπ’ τήν γῆ, μέσα στίς τρύπες καί τίς κατακόμβες, τά μέλη της εἶχαν καί ζῆλο καί εὐσέβεια καί βάθος πνευματικό.
Ἀπό τόν καιρό πού τίς τρύπες ἀντικατέστησαν οἱ περικαλλείς ναοί μέ τίς ἀνέσεις τους, τό πνευματικό βάθος καί ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα λιγόστεψαν, ἔγιναν σπάνια εἴδη, ἐξανεμίσθηκαν. Ἂς μή φοβίζουν, λοιπόν τούς χριστιανούς οἱ διωγμοί καί οἱ παρεμβαλλόμενες ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου δυσκολίες στήν ἐκτέλεση τῶν θρησκευτικῶν τους καθηκόντων.
Ἀντίθετα. Αὐτά πρέπει νά τούς δυναμώνουν καί νά τούς ἐνθουσιάζουν. Βαθιές ρίζες στήν γῆ ρίχνουν μόνο τά δέντρα ἐκεῖνα, πού τά κτυποῦν δυνατά οἱ ἄνεμοι. Καί οἱ χριστιανοί πού δοκιμάζονται, ἂς εἶναι ἕτοιμοι νά φωνάξουν μαζί μέ τόν πνευματοκίνητο τῆς Ἐκκλησίας Πατέρα, τόν Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο. «Πολλά τά κύματα καί χαλεπόν τό κλυδώνιον ἀλλ’ οὗ δεδοίκαμεν μή καταποντισθῶμεν ἐπί γάρ τῆς πέτρας ἐστήκαμεν. Μαινέσθω ἡ θάλασσα, πέτραν διαλύσαι οὗ δύναται· ἐγειρέσθω τά κύματα, τοῦ Ἰησοῦ τό πλοῖον καταποντίσαι οὐκ ἰσχύει». Δηλαδή εἶναι πολλά τά κύματα καί τρομερή ἡ τρικυμία· ὅμως δέν φοβόμαστε μήπως καταποντισθοῦμε.
Δέν φοβόμαστε, γιατί στεκόμαστε ἐπάνω στήν πέτρα. Ἂς μαίνεται ἡ θάλασσα. Τήν πέτρα δέν μπορεῖ νά τήν διαλύσει. Ἂς σηκώνονται τά κύματα.
Τό πλοῖο τοῦ Ἰησοῦ δέν θά δυνηθοῦν ποτέ νά τό καταποντίσουν. Τά λόγια αὐτά τοῦ μεγάλου Ἱεράρχη ἐπανέλαβαν κατά καιρούς ὅλοι οἱ ἅγιοι καί συνεπεῖς ἀγωνιστές τῆς ἀρετῆς. Μέ τό πνεῦμα τῶν λόγων αὐτῶν ἔζησε καί ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος.
Σ’ ἕνα σπήλαιο εἶχε τήν κατοικία του. Σ’ ἕναν χῶρο ὑγρό, χωρίς ἥλιο, χωρίς φῶς. Ἡ Ἁγία ψυχή του ὅμως καθαρμένη καί φωτεινή ἀπό τή σχέση της μέ τόν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τόν Χριστό, ἀνέβαινε καθημερινά σέ ὕψη ἀρετῆς. Ἐδῶ εἶχε στημένο τόν ἀργαλειό του στόν ὁποῖο ὕφαινε σακιά, γιά νά μπορεῖ νά ζεῖ καί νά βοηθᾶ ἀκόμη καί ἐκείνους πού ζητοῦσαν τήν συνδρομή του.
Τό σπήλαιο αὐτό μέσα στό ὁποῖο ἀσκήτεψε ὁ ὅσιος διατηρεῖται ὡς σήμερα. Ὁ ἐπισκέπτης πού εἰσέρχεται καί στέκεται στήν εἴσοδό του προχωρεῖ καί καταβαίνει σ’ αὐτό ἀπό ἐννιά σκαλοπάτια.
Τό σπήλαιο εἶναι σκαλισμένο σ’ ἕνα βράχο. Τό ἐσωτερικό του εἶναι στενόμακρο μέ στέγη καμαρωτή καί στό μέσο στηρίζεται σέ μία κολώνα, πού ἔχει ὕψος δυό περίπου μέτρα.
Ἡ κολώνα πάλι στέκεται σ’ ἕνα κιονόκρανο Κορινθιακοῦ ρυθμοῦ. Στό κιονόκρανο πατοῦν συνήθως οἱ ἄρρωστοι, καί ἀφοῦ ἀγκαλιάσουν τήν κολώνα, περιστρέφονται γύρω ἀπ’ αὐτήν τρεῖς φορές, γιά νά γιατρευτοῦν ἀπό τούς πόνους καί τίς νευραλγίες τους. Στή νότια πλευρά τοῦ σπηλαίου εἶναι μία μικρή πεζούλα καί κάτω ἀπό αὐτήν ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου. Πάνω στήν πεζούλα εἶναι τοποθετημένη μία εἰκόνα του καί δίπλα σ’ αὐτή εἶναι μερικά ξύλινα ἐργαλεῖα, σακκοράφια καί σαΐτες ὑφαντικῆς (μακούτζια), πού χρησιμοποιοῦσε ὁ μακάριος ἀσκητής γιά τή δουλειά του. Τά ἀντικείμενα αὐτά πολύ τά σέβονται οἱ πιστοί καί σ’ αὐτά ἀποδίδουν θεραπευτικές ἰδιότητες. Οἱ προσκυνητές πού ἐπισκέπτονται τόν Ἅγιο, παίρνουν μέ σεβασμό ὅλα αὐτά τά ἐργαλεῖα καί τά τρίβουν μ’ εὐλάβεια στό μέρος τοῦ σώματος πού πονοῦν, καί ἐπικαλοῦνται τή βοήθειά του γιά νά θεραπευτοῦν ἀπό τούς πόνους τους, τίς «τζεγκιές τους».
Τά σύνεργα αὐτά πολλά λένε καί σ’ ἐμᾶς. Δούλευαν οἱ Ἅγιοι γιά νά ζήσουν. Δούλευαν διάφορες ἐργασίες. Καί ὅμως οἱ ἐργασίες τους αὐτές ποτέ δέν στάθηκαν ἐμπόδιο στήν ἐκτέλεση τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων καί τήν σωτηρία τους. Τονίζουμε ἰδιαίτερα τό σημεῖο αὐτό, γιατί πρέπει νά ὁμολογήσουμε πώς τό ζήτημα τοῦτο δημιουργεῖ καί στήν ἐποχή μας μεγάλη παρεξήγηση.
Πολλοί καί πολλές, γιά νά δικαιολογήσουν τήν θρησκευτική τους ἀδιαφορία, προβάλλουν σάν αἰτία τήν ἐργασία. Θέλουμε καί ἐμεῖς, λένε, νά πᾶμε στήν ἐκκλησία καί νά ἐκτελέσουμε τά θρησκευτικά μας καθήκοντα. Μά δέν βρίσκουμε καιρό. Μᾶς τρῶνε οἱ δουλειές. Ἔχουν δίκαιο; Ὄχι! Καμιά νόμιμη ἐργασία δέν μπορεῖ νά εἶναι ἐμπόδιο σέ κάποιον πού θέλει νά ζεῖ τήν χριστιανική ζωή.
Τήν ἀλήθεια αὐτή βεβαιώνει τό παράδειγμα τῶν μυριάδων ἐργατῶν τῆς ἀρετῆς.
Τό διακηρύττει ἀκόμη μέ τήν ζωή του καί ὁ Ἅγιος Αναστάσιος.
Ἔζησε μέσα σέ μιά σπηλιά ἐργαζόμενος σκληρά καί καλλιεργώντας καθημερινά μέ προσοχή καί φόβο Θεοῦ τήν εὐσέβεια καί τήν χριστιανική μόρφωση τῆς ψυχῆς του ὡς τίς τελευταῖες του στιγμές.
Πρίν κλείσει τά μάτια κοινώνησε γιά τελευταία φορά τά ἄχραντα μυστήρια καί ἀφοῦ κάλεσε κοντά του τά πνευματικά του παιδιά καί συνέστησε σ’ ὅλους νά ἔχουν μεταξύ τους ὁμόνοια καί ἀγάπη, ἀφῆκε τήν Ἁγία ψυχή του νά φτερουγίσει ἤρεμα γιά τά αἰθέρια παλάτια τ’ οὐρανοῦ. Ἔφυγε ἀνάλαφρα 17 τοῦ Σεπτέμβρη, γιά νά ξαποστάσει κοντά σ’ Ἐκεῖνον, πού ἀγάπησε μέ τήν καρδιά του ἀπό τά νεανικά του χρόνια.
Οἱ χριστιανοί τῶν γύρω χωριῶν μέ βαθιά συγκίνηση πληροφορήθηκαν τήν κοίμησή του. Μέ δάκρυα στά μάτια ἔτρεξαν κοντά στό τίμιο σκήνωμά του γιά νά τό προσκυνήσουν καί νά πάρουν τήν εὐλογία του καί μέ ὕμνους ἐξοδίους τό κήδευσαν. Καί ὁ Κύριος πού ὑποσχέθηκε, πώς «θά δοξάζει πάντα αὐτούς πού τόν ἐδόξασαν», δοξάζει καί τιμᾶ καί σήμερα τήν μνήμη του ὄχι μόνο στόν οὐρανό, ἀλλά καί ἐδῶ στήν γῆ.
Πολλά καί ποικίλα θαύματα γίνονται κάθε χρόνο σέ ὅσους μ’ εὐλάβεια καί πίστη καταφεύγουν στήν μεσιτεία του, πού δίνουν τήν εὐκαιρία στόν καθένα νά ὑμνήσει μέ εὐφρόσυνη ψυχῆς τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ μά καί νά θαυμάσει τήν ἀρετή τοῦ Ἁγίου.
Μέ αὐτούς ἂς ἑνωθοῦμε καί ἐμεῖς.
Ἂς ἑνωθοῦμε νοερά καί μέ συντετριμμένη καί ταπεινωμένη καρδιά ἂς τοῦ ποῦμε:
Πανεύφημε Ἀναστάσιε, τῶν ἀσκητῶν ἐγκαλλώπισμα, Ἀγγέλων συνόμιλε, δικαίων ὁμόσκηνε καί ὁσίων, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι καί ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τό μέγα ἔλεος.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.
Τῆς ἐρήμου πολίτης καί ἐν σώματι ἄγγελος καί θαυματουργός ἀνεδείχθης, Θεοφόρε πατήρ ἡμῶν Ἀναστάσιε. Νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχή, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν, θεραπεύεις τούς νοσοῦντας, καί τάς ψυχάς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διά σοῦ πᾶσιν ἰάματα.