Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Ἡγιασμένος ὁ Ταβεννησιώτης (16 Μαΐου)
Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Ἡγιασμένος, ὁ ὁποῖος ἤκμασε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.), καταγόταν ἀπό τήν Αἴγυπτο καί γεννήθηκε ἀπό γονεῖς πλούσιους. Σέ νεαρή ἡλικία ἀκολούθησε τόν Ὅσιο Παχώμιο († 15 Μαΐου) στή Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου καί ἐντάχθηκε ὑπό τήν πνευματική καθοδήγησή του, ἐνῷ ἀναδείχθηκε ἕνας ἀπό τούς πλέον ἀγαπητούς μαθητές αὐτοῦ. Πιστός μιμητής τοῦ διδασκάλου του στόν μοναχικό βίο, τόν διαδέχθηκε μετά τήν κοίμησή του στήν ἡγουμενία τῆς μονῆς. Γιά τήν ἁγνότητα τοῦ βίου του καί τήν ἁγιοσύνη του προικίσθηκε ἀπό τόν Θεό μέ τήν χάρη τῆς θαυματουργίας. Γιά τήν τέλεια δέ ψυχική καί σωματική καθαρότητά του ἔλαβε τόν τίτλο Ἡγιασμένος.
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 367 μ.Χ.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δῶρον πέφηνας, ἁγιωσύνης, τόν πανάγιον, δοξάσας Λόγον, ἡγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε· ὅθεν βλυστάνεις ἐκ θείας χρηστότητος, ἁγιασμόν ἀληθῆ τοῖς βοῶσί σοι. Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τόν ἐν Ἁγίοις ἀληθῶς ἀναπαυόμενον
Τοῖς σοῖς ὁσίοις θεραπεύσας κατορθώμασιν
Ἁγιότητος ἐδείχθης λαμπρόν δοχεῖον.
Ἀλλ’ ἁγίασον παμμάκαρ τῇ σῇ χάριτι
Καί ἡμῶν τάς διανοίας καί τά σώματα
Τῶν βοώντων σοι, χαίροις Πάτερ Θεόδωρε.
Μεγαλυνάριον.
Σῶμα καί καρδίαν ἁγιασθείς, τῷ ἀμέμπτῳ βίῳ, ὡς τοῦ Πνεύματος ἐραστής, Τρισηλίου δόξης, ἡγιασμένον σκεῦος, ἐν τοῖς Ὁσίοις ὤφθης, Πάτερ Θεόδωρε.
Ἅγιος Νικόλαος ὁ Α’ ὁ Μυστικὸς, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (16 Μαΐου)
Ἅγιος Νικόλαος καταγόταν ἀπό εὔπορη καί ἀριστοκρατική οἰκογένεια τῆς Κάτω Ἰταλίας καί ἤκμασε περί τό τέλος τοῦ 9ου καί πρῶτο ἥμισυ τοῦ 10ου αἰῶνος μ.Χ. Σέ νεαρή σχετικά ἡλικία ἔλαβε τό ἀξίωμα τοῦ συγκλητικοῦ καί χρημάτισε σύμβουλος ἐξ ἀπορρήτων τοῦ αὐτοκράτορος Λέοντος ΣΤ’ τοῦ Σοφοῦ. Γι’ αὐτό καί ἐπονομάσθηκε καί «Μυστικός». Ὅμως ὁ Νικόλαος, ἀπό ἀγάπη πρός τόν μοναχικό βίο, ἔγινε μοναχός στή μονή τῶν Γαλακρηνῶν καί ἀργότερα, γιά τίς πολλές ἀρετές καί τή μόρφωσή του, ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί χειροτονήθηκε τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 895 μ.Χ., διαδεχόμενος τόν ἀποθανόντα Πατριάρχη Ἀντώνιο Β’ τόν Καυλέα.
Πρῶτο μέλημά του μέ τήν ἐγκατάστασή του στόν πατριαρχικό θρόνο ἦταν ἡ ἀκριβής τήρηση τῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας, γεγονός τό ὁποῖο τόν ἔφερε σέ ἀντίθεση μέ τόν αὐτοκράτορα Λέοντα καί τοῦ στοίχισε προσωρινά τόν πατριαρχικό Θρόνο. Ὁ λόγος ἦταν ὅτι ὁ αὐτοκράτορας, παρά τήν ἀπαγόρευση τῆς Ἐκκλησίας, τέλεσε τέταρτο γάμο μετά τῆς Ζωῆς τῆς Καρβονοψίνας. Μόλις ὁ Πατριάρχης Νικόλαος πληροφορήθηκε τό γεγονός, καθαίρεσε τόν ἱερέα Θωμᾶ πού τέλεσε τό μυστήριο καί ἀφόρισε τόν αὐτοκράτορα. Ὁ Λέων, γιά νά τόν ἐκδικηθεῖ, κατόρθωσε νά τόν ἐκθρονίσει καί ὅρισε ὡς διάδοχό του τόν Εὐθύμιο τόν Α’, ὁ ὁποῖος γιά «λόγους οἰκονομίας», ἀναγνώρισε τόν γάμο τοῦ Λέοντος. Τό γεγονός ἐπέφερε σάλο στήν Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι τό μεγαλύτερο μέρος τῶν ἀρχιερέων καί τῶν κληρικῶν ἐξακολουθοῦσε νά θεωρεῖ τό Νικόλαο ὡς νόμιμο Πατριάρχη. Πρός κατάπαυση τοῦ σάλου καί γιά τήν εἰρήνευση τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἀδελφός τοῦ Λέοντος, Ἀλέξανδρος, τό 911 μ.Χ., καθαίρεσε ἀπό τόν Πατριαρχικό θρόνο τόν Εὐθύμιο καί ἀποκατέστησε σέ αὐτόν τόν Νικόλαο.
Ἐπί τῆς πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἔγινε καί ἡ πρώτη διάταξη τοῦ Μηνολογίου τῶν Ἁγίων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας καί ἀπαγορεύθηκε ρητά ὁ τέταρτος γάμος διά τοῦ λεγομένου «Τόμου τῆς Ἑνώσεως».
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 925 μ.Χ. καί ἐνταφιάσθηκε στή μονή τῶν Γαλακρηνῶν.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ὅσιοι Κασσιανὸς καὶ Λαυρέντιος (16 Μαΐου)
Ὅσιος Κασσιανός τοῦ Κομέλ ἦταν μαθητής τοῦ Ἁγίου Κορνηλίου τοῦ Κομέλ († 19 Μαΐου) καί ἀσκήτεψε στή μονή τοῦ Κομέλ. Καθημερινά μοχθοῦσε νά μιμηθεῖ τόν πνευματικό του διδάσκαλο σέ ὅλα καί ἀκολουθοῦσε πιστά τόν μοναχικό του κανόνα.
Ὁ Ὅσιος Κασσιανός συμβούλευε τούς μοναχούς νά διάγουν τόν βίο τους μέ φόβο Θεοῦ, νά προσεύχονται ἀδιάλειπτα, νά ἀσχολοῦνται μέ τήν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ τους κόσμου καί νά ἀποβάλλουν ὅλες τίς κοσμικές τους σκέψεις, νά εἶναι νηφάλιοι στή σκέψη, ἄγρυπνοι στήν ψυχή καί νά ζοῦν μέ μετάνοια.
Μετά τήν ἐπιστροφή τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου στό μοναστήρι, ὁ Ὅσιος Κασσιανός μέ πνευματική χαρά συνάντησε τόν γέροντά του καί παραιτήθηκε ἀπό τήν ἡγουμενία τῆς μονῆς, θέλοντας νά εἶναι ὑποτακτικός στόν γέροντά του, ὅπως πρίν.
Ὁ Ὅσιος Κασσιανός κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1537.
Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος τοῦ Κομέλ ἦταν καί αὐτός μαθητής τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου τοῦ Κομέλ. Τό 1538, μέ τή σύσταση τοῦ Ὁσίου Κορνηλίου, ὁμοφώνως ἐξελέγη ἡγούμενος ἀπό τούς ἀδελφούς τῆς μονῆς καί πορεύθηκε μέ βάση τίς πνευματικές νουθεσίες καί ὁδηγίες τοῦ διδασκάλου του.
Παρ’ ὅλες τίς μοναχικές ἀσχολίες του, ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος δέν ἐγκατέλειψε τήν προσφιλή σέ αὐτόν ἐργασία, πού ἦταν ἡ ἀντιγραφή ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων.
Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό 1548.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἅγιος Βουκασίνος ὁ Ὁσιομάρτυρας (16 Μαΐου)
Ἅγιος Ὁσιομάρτυς Βουκασίνος ἔζησε κατά τόν 20ο αἰώνα καί γεννήθηκε σέ ἕνα μικρό χωριό, τό Κλέπτσι, κοντά στήν Ἐρζεγοβίνη. Δέν ὑπάρχουν ἐπαρκεῖς ἁγιολογικές πληροφορίες γιά τόν βίο του. Ἐπειδή ἦταν Ὀρθόδοξος μοναχός συνελήφθη κατά τήν διάρκεια τοῦ Β’ Παγκοσμίου πολέμου ἀπό τούς φιλοναζιστές Ρωμαιοκαθολικούς Κροάτες καί ὁδηγήθηκε στό φρικτό στρατόπεδο συγκέντρωσης Γιασένοβατς, ὅπου, ἀρνούμενος νά μεταστραφεῖ στό Ρωμαιοκαθολικισμό, θανατώθηκε μετά ἀπό σκληρά βασανιστήρια.
